برای عزیزی که دیگر در بین ما نیست

هر لحظه مان میگذرد به انتخاب بین این و آن
یک کارهایی را موکول میکنیم به بعد
شاید مهم نباشند انقدر
یا فکر میکنیم که برایشان وقت هست
و نمیدانیم که ناگهان، ناگهان چه زود دیر میشود
و هنوز حتی انگار ذره ای وجودش را نفهمیده ای
چه میدانم اصلا...هیچ وقت، هیچ وقت انگار کافی نیست

و من حالا دیگر دستم میلرزد
و کلمه ها از ذهنم میگریزند
دلم آشوب میشود
و تمام وجودم خالی میشود انگار
حالا دیگر تنها لبخندش خاطره ای شده است
و صدایش...
و این هیچ عادلانه نبود.