درست وقتی که فکر می کنی فکر همه چیز و کردی و چیزی نمونده که به هدفت برسی... درست وقتی که فکر می کنی در یک قدمیش هستی و آماده ای تا اونو توی دستات بگیری و ازش لذت ببری... یهو یه چیزی ...یه جایی...یه اتفاقی... می افته و چیزها خیلی هم اون طوری که تو فکر کردی پیش نمیره... و بعد تو هی سعی می کنی از این اتفاق ِ بد برای خودت یه فرصت جدید بسازی...سعی می کنی نذاری همه چیز و خراب کنه... می دونم، می دونم گاهی آدم موفق می شه... ولی گاهی....
پی نوشت:می دونی نکته مثبتش چی بود ؟ اینکه می فهمی گاهی یک دوست برات کارهایی می کنه که نزدیکترین کسانت برات انجام نمی دن، و این معنی عمیق انسانیت است.
نزدیکترین کسان یعنی کی؟
آشنایان، فامیل ها، کسانی که خون تو توی رگهای اونا هم جاریه، کسانی که شاید گاهی بیشتر از یه دوست ازشون انتظار داری...کسانیکه تا اتفاقی نیفته نمیشناسیشون !
خوب شاید ما انتظار درستی نداریم...البته این فقط یه حرفه...معمولا هم اگه آدم واسش مشکل داره پیش دوستای نزدیک میره تا فامیل...
پایین نوشته هات که می نویسی آذین، یه جوریم میشه...:)
و آره، تجربه های لعنتی بد، یه خوبی هایی هم دارن. اگه آدم شانس بیاره و یه نکته مثبت توشون کشف کنه!
گاهی بساط عیش خودش جور میشود..........
گاهی به صد مقدمه ناجور میشود
چقدر داشتن و درک مفهوم این دوست عالی است ... و چقدر این روزها نایاب
این سوئ تفاهم مضحک چند بار دیگر نیز برایم رخ داده است. به قول دوست روانکاوی شاید من با انتخاب این نام به نوعی میل سرکوب شده ام به main بودن را ابراز کرده ام.
نام آن قطعه نیز تنها همان کنسرتو برای دو ویلن و ارکستر است. که بنا بر شماره گذاری جهانی آثار باخ با BWV 1043 مشخص می شود. ممنون بابت همه چیز
ممنون که می خوای لینک بدی...
و من حرصم نمی گیره که آذین ببینم! یکی از صمیمی ترین دوستای بچگی ام هم اسمم بود. آذین ها هم مثل آدمها با هم متفاوتند :)
قبول داری دوست خوب دارایی حقیقی آدمه !؟؟؟