جامعه یعنی من، یعنی تو...

دوم دبیرستان که بودیم یه معلم شیمی جدید اومد تو مدرسه مون
کم کم فهمیدیم که معلم ِ جدید ما، دبیر یکی از بهترین مدرسه های غیرانتفاعی ناحی ست و ساعتی فلان قدر کلاس خصوصی داره و ...
از این جور اتفاق ها توی مدارس دولتی خیلی کم می افتاد، هیچ وقت هم نفهمیدیم چی شد که یه ترم بیشتر دوام نیاورد و برای همیشه از مدرسه ما رفت
برای ما اما، بهترین معلم شیمی دوره تحصیلمون بود، توی اون جوی که کلاس خصوصی رفتن از نون شب واجب تر شده بود بدون چشمداشت کلاسهای فوق برنامه می گذاشت و کلی مطلب اضافه بر درس می گفت
برای کنکور که می خوندم فهمیدم به ما ماهیگیری یاد داده بود...
یه روز بین صحبتهای شیرین بین درساش یه چیزی گفت که من هروقت یادش می افتم برام مثل یه حرف ِ نو کلی پیام داره. گفت :
"بچه ها، شما همتون کلی رویا تو سرتون دارین، اکثرتون هم می خواید مهندس بشید;ایشالله که به هرچی دوست دارین برسین، خیلی بیشترش هم بدست بیارین. ولی زندگی پستی و بلندی زیاد داره...مهم نیست چه کاره می شین ،به چه سمتی می رسین، مهم اینه که  اونو به نحو احسن انجام بدین اگه دبیر شیمی شدین یه دبیر شیمی خوب بشین اگه رفتگر هم شدین یه رفتگر خوب باشین.چون جامعه ما هنوز به تک تک این افراد خوب احتیاج داره."

شاید اونروز تو عالم شیطنت و نوجوانی این حرفش بیشتر از پایان کلاس تو ذهنم نموند، اوهم سعی کرد یه مفهوم بزرگ رو با جملات ساده بهمون بگه...حالا کم کم دارم می فهمم که جامعه ما پره از آدمای بی کیفیت.
پره از مدیر، پره از پزشک و مهندس و راننده و چه می دونم... ولی از نوع بی کیفیتش .همش ناله می کنیم که کارمون رو دوست نداریم، هزار تا آسمون ریسمون و دلیل هم میاریم که چرا کاملا حق داریم که کارمون رو

سمبل کنیم ! آخر ِ همه صحبت ها هم اینه که اگه جامعه درست بشه ما هم درست می شیم، میشیم یه شهروند با کیفیت !!
آخه چقدر فرافکنی ؟ کی می خوایم بفهمیم که جامعه یعنی من، یعنی تو...
"من اگر برخیزم
                 تو اگر برخیزی
                              همه برمیخیزند
من اگر بنشینم
                 تو اگر بنشینی
                               چه کسی برخیزد
                                                 چه کسی با دشمن آویزد ؟"
                                                                               --حمید مصدق(؟)